Alaska...!!!
4 september 2014 - Stewart, Canada
Hallo allemaal,
Hierbij mijn verslag uit Alaska!
Koud dat het is!!! Hahaha, nee dat valt eigenlijk goed mee. We hebben zelfs de hele dag zon en lopen na 2 of 3 druilerige dagen weer in ons T-shirt.
Vanmorgen vroeg uit het nest. 6 uur. We gaan naar Fish Creek in Hyder Alaska. (Officieel de grens over). Een rivier waar het nu vol zit met migrerende zalm. Even een lesje biologie tussendoor: zalm wordt in een rivier geboren, zwemt zijn leven richting oceaan. En na een aantal jaar (max. 4) zwemmen ze terug, stroomopwaarts, naar exact de plek waar ze geboren zijn. Ze zitten dan vol kuit (vandaar de rode kleur). Aangekomen op hun geboorteplek schieten ze kuit een gaan ze dood. En dat zien we gebeuren in die rivier. Er zwemmen honderden zalmen tegen de stroom in (dus langzaam) en langs de kant liggen veel dode zalmen. Dat is natuurlijk feest voor meeuwen die hier veelvuldig zitten en de 'bald eagle', hun eten ligt als een koud buffetje langs het water. En voor de beren. Er is zoveel trage zalm ze hoeven maar een poot in het water te steken en te hengelen. En dat is nou precies waar het hier om gaat die beren. Als we aankomen rond kwart voor 7 staan er al groep mensen en de meest proffesionele camera's staan uitgestald wachtend op de beren die komen ontbijten. Haast succesverzekerd dat je hier een beer ziet staat overal geschreven. Maar ze komen natuurlijk niet op bestelling dus het wordt wachten...en wachten.... nog ff wachten...pfff die blijft wel lang weg he... Ook de doorgewinterde fotografen (die hier elke dag staan) geloven er niet zo in dat er nog wat komt. Een ranger vertelt ons over de beren die hier regelmatig zitten. Maar dat ze nu ook regelmatig in de bergen zitten omdat daar nu veel bessen hangen. Feest! Hebben wij weer, zijn wij hier, besluiten de beren een fruitdag te houden!!
We gaan dan ook maar zelf ontbijten in onze camper. Als we aan de boterham zitten zegt Dave ineens heel rustig, uhm daar loopt een beer..... wat wij natuurlijk niet direct geloven want wij zitten op de parkeerplaats en de rivier ligt iets verderop en de plek waar de hele papparazzi staat en ze dus blijkbaar het meest te zien zijn is zelfs een 200m verderop. Maar inderdaad zo'n 10-15m van onze camper loopt een enorme grizzly de parkeerplaats en vervolgens de straat over. We kunnen alleen maar kijken, want de camera hebben we natuurlijk niet bij de hand. Geraar doet nog een poging hem te fotograferen, grijpt zijn camera en loopt naar buiten maar de beer is al verdwenen in de bosjes. De ranger komt aangelopen en lacht zich, net als ons, zowat een breuk. Iedereen staat verderop met de meest geavanceerde apparatuur te wachten en wij zitten op de parkeerplaats rustig wat te eten en grizzly komt zowat langs ons raampje gewandeld.
Binnen seconden is de hele meute hier, maar helaas de beer is gevlogen. We blijven nog even maar zien ook niks meer.
Dan rijden we een stukje verder Alaska in en gaan naar Salmon Glacier. Een prachtige grote gletsjer die via een uitkijktpunt goed te bekijken is. Maar om daar te komen moeten we eerst zo'n 30 kilometer onverharde kronkelweggetjes rijden. Wat goed gaat trouwens als je maar langzaam rijdt. Kan ook niet anders want anders trilt je het porcelein uit de kasten. Onderweg nu ook weer het ene mooie punt na het andere, langzaam rijden is dus echt geen straf. We komen zelfs langs een stukje mini gletsjer waar we op kunnen staan. Een stukje gletsjer wat achteraf ineens heel speciaal bleek te zijn....
Op het uitkijkpunt is het zo mooi! De gletsjer is prachtig. Het zonnetje schijnt. En er is een grote rots waar je op kan zitten waardoor je alleen de enorme gletsjer en bergen voor je ziet. Alsof je helemaal alleen bent en aan het eind van de wereld zit.
We maken er nog kop koffie (koffie met een van de mooiste uitzichten van de reis) en rijden dan terug.
In het dorpje Hyder, ook wel een spookstadje genoemd, wonen 96 mensen. Maar ze hebben wel een paar winkeltjes (nou ja soort van) en twee kroegen. In een van de kroegen zijn de wanden behangen met geld. Oorspronkelijk gedaan door een zeevaarder. Die plakte 10 dollar met zijn naam erop op de wand zodat hij als hij terug zou komen altijd geld zou hebben voor een hapje en een drankje. En zo is de traditie ontstaan. Nu is er geen plekje meer vrij. Er hing zelfs een biljet van 10 gulden.
Nog een traditie waar we niet aan ontkomen. Get Hyderized!!! Een lokaal drankje in 1x achterover schudden zonder eerst te ruiken of proeven. Nou dat hebben we gedaan, de foto die toen gemaakt werd zegt genoeg haha... Het was een jeneverachtig drankje met 74 (!!) % alcohol. Je kan het waarschijnlijk ook in de auto gooien en op rijden....
Na deze ervaring gaan we nog een keer terug kijken bij Fish Creek, kijken of de beren zin hebben in een middagsnack. Niet dus. Dus we gaan weer terug naar Canada, naar Stewart. Weer langs de officiele grens waar ook onze papieren worden gecontroleerd. Helaas geen Alaska stempel gekregen.
En zo eindigen we de dag op de camping bij het kampvuur met een bord spaghetti.
Morgen nog 1 lange rijdag, de langste, 465 km. Met onderweg weinig te zien dus kunnen goed doorrijden. Om vervolgens aan te komen in Prince Rupert. Waar we donderdagochtend om 07.30 op de veerboot stappen (05.30 inchecken...... gaaaaaaaaap). De Inside Passage. Ook een van de hoogtepunten van onze reis. Een tocht van 15 uur tussen de fjorden van Canada. Met onderweg hopelijk walvissen, orka's, dolfijnen en zee-arenden te zien (hopelijk).
We gaan het meemaken!!
Groetjesssss
D&G
PS... ik drop nog wat fotootjes. Oh en als jullie op de kaart kijken, kun je precies de route zien die we hebben afgelegd.
Hierbij mijn verslag uit Alaska!
Koud dat het is!!! Hahaha, nee dat valt eigenlijk goed mee. We hebben zelfs de hele dag zon en lopen na 2 of 3 druilerige dagen weer in ons T-shirt.
Vanmorgen vroeg uit het nest. 6 uur. We gaan naar Fish Creek in Hyder Alaska. (Officieel de grens over). Een rivier waar het nu vol zit met migrerende zalm. Even een lesje biologie tussendoor: zalm wordt in een rivier geboren, zwemt zijn leven richting oceaan. En na een aantal jaar (max. 4) zwemmen ze terug, stroomopwaarts, naar exact de plek waar ze geboren zijn. Ze zitten dan vol kuit (vandaar de rode kleur). Aangekomen op hun geboorteplek schieten ze kuit een gaan ze dood. En dat zien we gebeuren in die rivier. Er zwemmen honderden zalmen tegen de stroom in (dus langzaam) en langs de kant liggen veel dode zalmen. Dat is natuurlijk feest voor meeuwen die hier veelvuldig zitten en de 'bald eagle', hun eten ligt als een koud buffetje langs het water. En voor de beren. Er is zoveel trage zalm ze hoeven maar een poot in het water te steken en te hengelen. En dat is nou precies waar het hier om gaat die beren. Als we aankomen rond kwart voor 7 staan er al groep mensen en de meest proffesionele camera's staan uitgestald wachtend op de beren die komen ontbijten. Haast succesverzekerd dat je hier een beer ziet staat overal geschreven. Maar ze komen natuurlijk niet op bestelling dus het wordt wachten...en wachten.... nog ff wachten...pfff die blijft wel lang weg he... Ook de doorgewinterde fotografen (die hier elke dag staan) geloven er niet zo in dat er nog wat komt. Een ranger vertelt ons over de beren die hier regelmatig zitten. Maar dat ze nu ook regelmatig in de bergen zitten omdat daar nu veel bessen hangen. Feest! Hebben wij weer, zijn wij hier, besluiten de beren een fruitdag te houden!!
We gaan dan ook maar zelf ontbijten in onze camper. Als we aan de boterham zitten zegt Dave ineens heel rustig, uhm daar loopt een beer..... wat wij natuurlijk niet direct geloven want wij zitten op de parkeerplaats en de rivier ligt iets verderop en de plek waar de hele papparazzi staat en ze dus blijkbaar het meest te zien zijn is zelfs een 200m verderop. Maar inderdaad zo'n 10-15m van onze camper loopt een enorme grizzly de parkeerplaats en vervolgens de straat over. We kunnen alleen maar kijken, want de camera hebben we natuurlijk niet bij de hand. Geraar doet nog een poging hem te fotograferen, grijpt zijn camera en loopt naar buiten maar de beer is al verdwenen in de bosjes. De ranger komt aangelopen en lacht zich, net als ons, zowat een breuk. Iedereen staat verderop met de meest geavanceerde apparatuur te wachten en wij zitten op de parkeerplaats rustig wat te eten en grizzly komt zowat langs ons raampje gewandeld.
Binnen seconden is de hele meute hier, maar helaas de beer is gevlogen. We blijven nog even maar zien ook niks meer.
Dan rijden we een stukje verder Alaska in en gaan naar Salmon Glacier. Een prachtige grote gletsjer die via een uitkijktpunt goed te bekijken is. Maar om daar te komen moeten we eerst zo'n 30 kilometer onverharde kronkelweggetjes rijden. Wat goed gaat trouwens als je maar langzaam rijdt. Kan ook niet anders want anders trilt je het porcelein uit de kasten. Onderweg nu ook weer het ene mooie punt na het andere, langzaam rijden is dus echt geen straf. We komen zelfs langs een stukje mini gletsjer waar we op kunnen staan. Een stukje gletsjer wat achteraf ineens heel speciaal bleek te zijn....
Op het uitkijkpunt is het zo mooi! De gletsjer is prachtig. Het zonnetje schijnt. En er is een grote rots waar je op kan zitten waardoor je alleen de enorme gletsjer en bergen voor je ziet. Alsof je helemaal alleen bent en aan het eind van de wereld zit.
We maken er nog kop koffie (koffie met een van de mooiste uitzichten van de reis) en rijden dan terug.
In het dorpje Hyder, ook wel een spookstadje genoemd, wonen 96 mensen. Maar ze hebben wel een paar winkeltjes (nou ja soort van) en twee kroegen. In een van de kroegen zijn de wanden behangen met geld. Oorspronkelijk gedaan door een zeevaarder. Die plakte 10 dollar met zijn naam erop op de wand zodat hij als hij terug zou komen altijd geld zou hebben voor een hapje en een drankje. En zo is de traditie ontstaan. Nu is er geen plekje meer vrij. Er hing zelfs een biljet van 10 gulden.
Nog een traditie waar we niet aan ontkomen. Get Hyderized!!! Een lokaal drankje in 1x achterover schudden zonder eerst te ruiken of proeven. Nou dat hebben we gedaan, de foto die toen gemaakt werd zegt genoeg haha... Het was een jeneverachtig drankje met 74 (!!) % alcohol. Je kan het waarschijnlijk ook in de auto gooien en op rijden....
Na deze ervaring gaan we nog een keer terug kijken bij Fish Creek, kijken of de beren zin hebben in een middagsnack. Niet dus. Dus we gaan weer terug naar Canada, naar Stewart. Weer langs de officiele grens waar ook onze papieren worden gecontroleerd. Helaas geen Alaska stempel gekregen.
En zo eindigen we de dag op de camping bij het kampvuur met een bord spaghetti.
Morgen nog 1 lange rijdag, de langste, 465 km. Met onderweg weinig te zien dus kunnen goed doorrijden. Om vervolgens aan te komen in Prince Rupert. Waar we donderdagochtend om 07.30 op de veerboot stappen (05.30 inchecken...... gaaaaaaaaap). De Inside Passage. Ook een van de hoogtepunten van onze reis. Een tocht van 15 uur tussen de fjorden van Canada. Met onderweg hopelijk walvissen, orka's, dolfijnen en zee-arenden te zien (hopelijk).
We gaan het meemaken!!
Groetjesssss
D&G
PS... ik drop nog wat fotootjes. Oh en als jullie op de kaart kijken, kun je precies de route zien die we hebben afgelegd.
